Jak napisać książkę dla dzieci?
Wbrew pozorom dzieci nie dają się łatwo zwieść byle czym, nie można ich traktować niepoważnie. Są dociekliwe, spostrzegawcze i szczere w swoich ocenach. Nic się nie ukryje przed czujnym okiem i uchem naszych milusińskich. Dlatego jest tak trudno napisać książkę, którą pokochają i którą będą czytać na okrągło, a może nawet zapamiętają do końca życia.
Podobnie jak w przypadku publikacji dla dorosłych, proces pisania trzeba zacząć od określenia odbiorcy. Trzylatkom można zaoferować tzw. picturebooka, czyli książkę z przewagą ilustracji, a tekst, jeśli się tam pojawia, jest zwykle króciutką rymowanką. Pięciolatkowi powinna przypaść do gustu niezbyt długa bajka o kotkach, pieskach czy innych zwierzątkach, jako bohaterowie sprawdzą się też krasnoludki czy wróżki, jeśli twoim odbiorcą mają być małe dziewczynki. Dla dziesięcio-, dwunastolatków bardziej odpowiednie będą opowieści fantasy w stylu „Harry’ego Pottera” czy „Percy’ego Jacksona”.
Wspólnym mianownikiem wszystkich książek dla dzieci jest przekazywanie określonych wartości. Z naszego tekstu powinny się czegoś nauczyć. Najlepiej, żeby podstawą przekazu była zasada „dobro zwycięża, a zło zostaje ukarane”.
- Najpierw wykreuj bohatera. Musi się on czymś wyróżniać, np. Kubuś Puchatek jest grubiutkim pluszowym misiem „o bardzo małym rozumku”, doktor Dolittle zaś rozmawia ze wszystkimi zwierzętami. A co potrafi twój bohater?
- Nie ograniczaj się do jednego bohatera, zaproponuj także wyraziste drugoplanowe postacie. Przyjaciele wspomnianego Kubusia Puchatka są charakterystyczni i mają swój urok, np. Prosiaczek to zalękniona mała świnka, Kłapouchy zaś jest pesymistą.
- Fabuła powinna być łatwo przyswajalna, nie może być skomplikowana, dlatego najlepsze będą proste jednowątkowe historie.
- Unikaj przemocy zarówno słownej, jak i fizycznej. Jeżeli uważasz, że groza jest konieczna, nie rozciągaj momentów nadmiernie stresujących. Dzieci są wrażliwe i mogą się przestraszyć, a ty na dobre stracisz czytelników.
- Pisz prostymi, krótkimi zdaniami, bez przytłaczania odbiorcy wyszukanymi słowami, jednak różnicuj język poszczególnych bohaterów. Możesz każdemu z nich przypisać jakieś powiedzonka czy zachowania. Niech będą dowcipne i śmieszne. Mój ulubiony „Kubuś Puchatek” sypie życiowymi mądrościami przy różnych okazjach, np. Wiesz, Prosiaczku… miłość jest wtedy… kiedy kogoś lubimy… za bardzo, albo Sztuka dawania podarunku polega na tym, aby ofiarować coś, czego nie można kupić w żadnym sklepie ,czy równie znane Myślenie nie jest łatwe, ale można się do niego przyzwyczaić.
